Histamine

Mijn naam is Hans. Vijftig jaar geleden ben ik met mijn jeugdliefde getrouwd, we kregen 4 kinderen snel achter elkaar en dachten dat het daar bij bleef. Echter bleek mijn vrouw op 42 jarige leeftijd weer zwanger te zijn.

Dus kwam het vijfde kind, Benjamin, een onverwacht geschenk, een nakomertje, de jongste tot dan was op dat moment dertien jaar.  En daarmee begon ook een ander leven.  De eerste vier kinderen werden zonder noemenswaardige voorvallen groot. De vijfde bezorgde ons uitdagingen voor vijf! Onze Benjamin heeft een histamine intolerantie. Veel gedragsproblemen werden daardoor veroorzaakt. Benjamin heeft ook een vorm van autisme. Na verschillende onderzoeken is duidelijk geworden dat mijn vrouw en ik ook een histamine intolerantie hebben, wel in een lichtere mate. En nadat we ons verdiept hadden in autisme heb ik mijzelf  laten testen. Ik blijk zelf ook een vorm van autisme te hebben.

Benjamin heeft net voor het vwo examen de school verlaten. Enige tijd later veroorzaakte hij onder invloed van alcohol een ongeval. Hij kwam daarna in een zware depressie en hij heeft enkele pogingen ondernomen uit het leven te stappen. Na twee jaar van zorg en behandeling gaat het stukken beter met hem. Hij is vrij stabiel nu.

In die tijd voldeed ik niet aan de eisen van mijn vrouw (nu nog steeds niet), ze vond dat ik van alles en nog wat moest proberen met mijn zoon terwijl dat ik vond dat hij zelf ook het recht had om dingen te onderzoeken en uit te vinden. Het gedoe met mijn jongste zoon heeft de relatie met mijn vrouw wel onder druk gezet.

Benjamin is nu dertig jaar, hij woont nog bij ons, een eigen optrekje kan hij niet betalen. Hij rolt van het ene baantje in het andere. Hij heeft geen diploma’s. Hij verveelt zich snel in werk voor laaggeschoolden. En hij heeft zo zijn eigen ideeën om de wereld te verbeteren. Ideeën die vooral niet stroken met die van mij en die van het overgrote deel van de wereldbevolking waardoor hij snel in conflict raakt met anderen.

Ik had ooit het plan om met mijn zestigste met pensioen te gaan, een camper te kopen en verre reizen te maken met mijn vrouw. In plaats daarvan proberen we nu onze Benjamin enigszins in het gareel te houden. Op dit moment ben ik 73 jaar en mijn vrouw en ik zijn niet meer in die gezondheid om nu nog die dromen waar te maken.

Als ik terugkijk op de situatie kan ik over mezelf zeggen dat ik milder geworden ben, ook socialer, ik houd meer rekening met anderen dan voorheen.
Ik heb geleerd mijn verwachtingen bij te stellen. Te accepteren dat het is zoals het is en dat er zaken zijn die ik niet kan veranderen.
Problemen van anderen kan ik bij de ander laten, als ik kan helpen zal ik dat zeker wel doen.
Van alles wat goed gaat kan ik nu meer genieten dan voorheen. Ik neem het leven zoals het is en we zien wel hoe het verder gaat.